Oficjalne otwarcie straży miało miejsce 2 maja 1881r. Jej założyciel w uznaniu zasług otrzymał godność dożywotniego członka honorowego straży nadaną przez Rade Zarządzającą w r.1881. W celu sprawniejszego czuwania nad bezpieczeństwem miasta podzielono je, zgodnie ze statutem straży, na 5 dzielnic. Każda z nich pozostawała pod nadzorem jednego z naczelników oddziałowych straży. Członkowie czynni podzieleni byli na 5 oddziałów, na których czele stali naczelnicy.
Oddział I: toporników. Do jego zadań należało izolowanie źródła ognia od innych zagrożonych budynków przez rozbieranie i usuwanie płotów, szop, rozrywanie bosakami elementów płonącej budowli zagrażających bezpieczeństwu strażaków itp. Naczelnikiem został dh. Aleksander Podciechowski, zaś jego pomocnikiem został Włodzimierz Nagórewicz.

Odział 2: sikawkowy. Zadaniem jego była dbałość o sprzęt gaśniczy, sikawki, bieżąca jego konserwacja i naprawa, oraz gaszenie ognia przy pomocy strumienia wody. Naczelnikiem tego oddziału mianowano Aleksandra Sulikowskiego, jego pomocnikiem został Karol Vauchera.

Odział 3: wodny. Miał on za zadanie dostarczyć wodę do sikawek przy pomocy beczek lub łańcuchem wodnym oraz zebrać informacje o źródłach wody. Naczelnikiem był Markus Leichter a pomocnikiem Leon Rochański.

Odział 4: ratunkowy. Członkowie tego oddziału ratowali ludzi w budynkach objętych pożarem oraz inwentarzy żywych i martwych zagrożonych ogniem. Naczelnikiem oddziału został Jan Zybler a pomocnikiem Edmund Duszkiewicz.

Odział 5: porządkowy. Do jego zadań należało zabezpieczenie uratowanego mienia pogorzelców przed kradzieżą oraz utrzymaniem porządku na posesjach objętych pożarem. Naczelnikiem oddziału został Hipolit Łuniewski a pomocnikiem Bolesław Ziółkowski.

Pierwsze lata od powstania straży cechowały się dłużą aktywnością zarządu. Już w 1882r. Wystawiono wierze do ćwiczeń tzw. Gimnastyką, pokrytą nowymi gontami szopę miejską, w której przechowywano sprzęt pożarniczy, sprawiono nowy wóz rekwizytowy oraz systematycznie uzupełniano drobny sprzęt pożarniczy.

Już wkrótce po uroczystym otwarciu straży, co miało miejsce 2 maja 1881r, dwa groźne pożarny nawiedziły miasto. Drugi z nich powstał 18 maja, pochłoną ponad 30 drewnianych, przeważnie słomą krytych budynków gospodarczych. W pierwszym roku swojej działalności straż trzykrotnie gasiła pożary w mieście i raz poza miastem.

W okresie I Wojny Światowej wiele straży zaprzestało swojej działalności. Straż w Warcie była jedyną z 14 straży w powiecie Sieradzkim czynnych przez cały okres wojny.

Ponowne ożywienie działalności straży nastąpiło w 1957r. Wkrótce też Warcka straż znalazła się w rzędzie najlepiej wyćwiczonych i wyposażonych w sprzęt pożarniczy straży woj. Łódzkim.

Przewodnictwo w pow. Sieradzki i woj. Łódzkim utrzymała drużyna Warckiej straży, również w następnych latach. W 1970 roku ponownie okazała się najlepszą w pow. Sieradzkim, zaś w roku następnym obroniła na zawodach wojewódzkich tytuł mistrza woj. Łódzkiego, dzięki temu mogła w dniach 26-28 maja 1972r. Uczestniczyć w krajowych zawodach pożarniczych w Krakowie. W 1975r. Drużyna straży Warckiej ponownie okazała się najlepszą w rejonie Sieradzkim, a w 1976r. Na wojewódzkich zawodach pożarniczych, tylko pech pozbawił ją pierwszej lokaty.

W dniu 2 maja w 1981r. Straż uroczyście obchodziła 100-lecie swojej działalności. Z tej okazji otrzymała od władz miejskich i społeczeństwa nowy sztandar, który uchwałą Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych udekorowano najważniejszym odznaczeniem związkowym — Złotym Znakiem Związku OSP. W roku jubileuszu 100-lecia działalności straży liczyła 67 członków czynnych i 170 popierających. Reasumując, można stwierdzić, że Ochotnicza Straż Pożarna w Warcie w ciągu 100 lat swojej humanitarnej pracy w służbie społeczeństwa, chlubnie zapisała się w historii zarówno miasta Warty, jak i polskiego pożarnictwa.